وقتی لطافت آدمها ، پاکی شان و صمیمیت و خشوع و خلوصشان با خدا را می بینم ، مثل تکه یخی که ظهر تابستان مقابل آفتاب گرفته باشی ، از خجالت ، از شرم ، از حسرت لبریز میشوم ، اللهم ارزقنا ...
آه آمده ام که یک عالم غر بزنم ! از دمدمی مزاجی این روزها و حتی شاید این سال هایم بگویم و این رخداد تکراری نفهمیدنی که در کسری از ثانیه احوالاتم را تغییر می دهد و مرا از شادترین به غمگین ترین ، از مشتاق ترین به بی حوصله ترین و از علاقمندترین به متنفرترین تبدیل می کند. خیلی عجیب است که ناگهان ببینی که چیزی که تا این اندازه برایش مشتاق بودی برایت پوچ و بی معنا شده و دیگر کوچکتری میل و کششی به سمتش نداری ... یا اینکه حوصله و انگیزه ات بی خبر ته بکشد و تو بمانی و برنامه ریزی هایی که انگار دیگر هیچ دلیلی برای اجرایشان نمی بینی ... تازه این ها نمونه های نه چندان بزرگش هستند ، ممکن است یک روز چشم باز کنی و ببینی حس بی تعلقی مطلق داری ، انگار هیچ چیز و هیچ کس حس محبت را ، حس عشق را ، دلسپردگی را در تو برنمی انگیزد ، فکر می کنی دلت مثل سنگ شده ، مثل شهذ متروکه ، به جز یکی دو نشانه درونش هیچ نمانده ، هیچ ... و تو می ترسی ، می ترسی از از دست دادن تنها برکاتی که در این عالم وجود دارد و به گمانم ثمره ی عشق است ، فکر می کنی : اگر دلم تا ابد در همین احوال بماند چه ، اگر دیگر هیچ کجا ، پیش هیچ کس و هیچ چیز گیر نکند چه؟ از مولا علی روایتی هست که می گوید : من خدا را به درهم شگستن تصمیم ها و باز شدن گره ها و دگرگونی همت ها شناختم.برای منِ این روزها این ملموس ترین روایت موجود است ... کاش راه هایی بیابم ، روزهایی بیاید ، که انگیزه هایم بلندتر و ماناتر باشد که : نهنگ آن به که با دریا ستیزد / کز آب خرد ماهی خرد خیزد .
چندین و چند روز است که احوالات بد - و بعضا خیلی بد - را پشت سر می‌گذارم ، بی‌دلیل آشکار دلم سخت گرفته است و ملولم . عصبانی‌ام ، انگار از دنده‌ی چپ بلند شده باشم ، انگار دلیل قاطعی برای این همه ناراحتی و عصبانیت داشته‌باشم . گاه و بی‌گاه حس می‌کنم می‌خواهم بزنم زیر گریه و این درد بی‌درمان را تسکین دهم ، اما نمی‌توانم ، اشک‌هایم خشک شده‌اند ، درد ها فاصله‌شان با درمان را حفظ می‌کنند و تن به دوا شدن ، به التیام ، نمی‌دهند.
این روزها معیار سنجشم برای همه چیز ، همه‌ی همه چیز شده است یک لغت "منطق" ؛ انگار که در این عالم ابزار دیگری نباشد ، و عجب که بد دردی است چون بیش از سه چهارم کارهای روزمره‌ی ما با منطق سرسازش ندارند و من هر لحظه و قبل و بعد هر کاری به این فکر می‌کنم که این حرف ، حرکت ، فکر ، تا چه اندازه دور از منطق و عقلانیت است ! ساده‌ترین حرف‌ها و حرکت‌ها برایم عذاب‌آور شده‌اند بس که سخت‌گیر است این معلم نازنین!
غیر از همه‌ی این‌ها ، این روزها بسیار به این می‌اندیشم که سوشال مدیا تا چه اندازه وقت ما را بیهوده تلف می‌کند ، چه قدر داده‌ی بی‌مصرف محض وارد مغز ما می‌کند ، چه‌قدر ما را با جزئیات بی‌ربط از زندگی آدمها آشنا می‌کند و انگار چه ابزار بدی است برای درد دل ، برای ابراز وجود ، برای آرام کردن خاطر با دو کلام در آن حرف زدن ، این روزها هر توئیتی که می‌نویسم به این فکر می‌کنم که مثلا به حال فلانی چه فرقی می‌کند که تو در چه حالی باشی و یا مثلا از دستش چه بر می‌آید یا اصلا چرا باید وقت آدمها را که خیلی‌هایشان حتی دوستان صمیمی‌ام نیستم برای درگیری‌ها و امور شخصی‌ام بگیرم ، مثلا به آن‌ها چه ربطی دارد که امروز از صبح عین برج زهرمار بوده‌ام یا اینکه فلان مشکل ذهنم را مشغول کرده‌است ؟ در عین حال نوشتن را مسکن بی مثالی می‌دانم، اصلا مگر گل تر از نوشتن این واژه‌های مرکبی یا کیبوردی در دنیا کاری هست !! :) به همین دلیل این‌جا را ساختم ، برای اینکه بنویسم ، چون باید نوشت ، و تا خوانده نشود ، چون نباید خواند !!
به هر حال این است آن چه این روزها بر من می‌رود ...
قبل‌ترها و وقتی کوچکتر بودم به بهانه‌ی خواندن روش ساختن وبلاگ در رشد نوجوان وبلاگ می نوشتم و البته می‌خواندم،مدت‌ها رهایش کردم،شاید به خاطر جذابیتی که دیگر نداشت ،شاید به خاطر تلگرام و اینستاگرام.به هر حال امروز روزی‌ه که می‌خوام دوباره این سنت حسنه رو از سر بگیرم! فقط فرقش با اون موقع این‌ه که اون موقع می‌نوشتم تا خونده بشه و الان از اینستاگرام و توئیتر و تلگرام پناه آورده‌ام به وبلاگ تا خونده نشه ؛ ولی نوشته بشه ! اگه یه نعمت خدا واجد شرایط دریافت صفت تسلی بخش باشه ،حتما "نوشتن"ه!خلاصه که بسم الله